over 'de lytse'

Hoe zangles lytse In Leeuwarden is ontstaan:

Over mij

Zo lang ik mij kan herinneren, zing ik.

Dat begon met mijn eerste woordjes: “hi, hi, hi, ha, ha, ha”.

Geen 'heit' of 'mem' maar het welbekende berenliedje, ja.

Voor mij stond dan ook al heel vroeg vast wat ik wil 'later als ik groot ben'; zangeres worden, Dat én prinses!

Zangeres worden, dat is goed gelukt. ik heb De opleiding muzikant zang afgerond met een eindconcert waar het publiek sprong, danste, meezong terwijl er meerdere tranen over wangen vloeiden.

Het prinses worden is wat mij betreft ook best gelukt, aangezien mijn huis bestaat uit unieke kitsch & retro vondsten waarvan het bestaan onbekend of al bijna weer vergeten is.

een discobal boven mijn overloop-kledingkast.

Die, op haar beurt gevuld is met de fleurigste broeken, tops, talloze unieke glimmende, geborduurde of handgemaakte blouses van mijn oma met daarnaast vintage jurken vol bloemen & glitters.

Maar het lesgeven? Ja, 'daar ben ik ingerold'.

Het Mary Poppins-effect & de liefde voor les geven

“Ik ga echt geen juf worden, juf!”

Vroeger werd heel vaak geopperd dat ik ‘later’ het onderwijs in zou gaan, hierop was mijn antwoord altijd stellig: “echt niet, ik word zangeres!”.

Tot ik op mijn zeventiende vanuit stage voor de klas stond en dit een van de leukste dingen bleek die ik ooit had gedaan.

grappig dat niemand ooit bedacht dat ik die twee zou kunnen combineren.

De tweeënhalf jaar die daarop volgden ben ik bijna alle basisscholen in de Noardlike Fryske Wâlden langs geweest: Harkema, Twijzelerheide, Kootstertille, 't Fean, noem maar op. -pittige doelgroep, 'machtig'!

Elke periode van vijf weken wisselde de groep.

binnen elke groep was er na die weken een verandering in de dynamiek; pestkoppen werden zachter en de leerlingen gingen fijner met mij, mijn collega's en elkaar om!

hoewel de paraplu ontbrak voelde ik me dan als een soort jonge Mary Poppins.

ik ben dan ook blijven lesgeven Na mijn afstuderen.

Natuurlijk moet mijn creatieve geest naast het lesgeven nog steeds uitgelaten worden.

Ik schrijf teksten voor spoken word, poëzie, theater, cabaret en maak muziek.

Ik treed op verschillende locaties en in verschillende settings op.

in alles wat ik doe, maak, zing en onderwijs, wil ik ervoor zorgen dat anderen zich gehoord, gezien, herkend en erkend voelen en weten dat dat mag!

Mijn liefde voor en kennis omtrent zingen delen met mensen van alle leeftijden en niveaus blijft een van de mooiste dingen die ik ken. Ik mag daarbij getuige zijn van persoonlijke, kleine grote overwinningen en ervoor zorgen dat anderen zich gezien, gehoord, herkend en erkend voelen.

Vanaf het eerste moment dat ik voor de klas stond voelde het alsof lesgeven mijn tweede natuur was.

Op mijn eigen manier, met de brede kennis die ik heb, probeer ik de leerling en de leerstijl in te schatten. Geen moeilijk vakjargon, maar Jip & Janneke taal en vooral met veel zachtheid en ruimte.

"in mijn lessen is het belangrijk dat mijn leerlingen weten dat dat mag: dat mensen mens mogen zijn."

Mijn eigen plek: Lytse's Sprong

Na jarenlang les te hebben gegeven bij verschillende bedrijven, voelde ik dat mijn visie anders is.

Ik voelde me vastzitten in verschillende dingen die uiteindelijk allemaal neerkomen op: toe zijn aan een eigen omgeving.

en 'Wie het kleine negeert...'

energie geven en krijgen uit mijn werk om deze energie om te kunnen zetten in leuke evenementen voor mijn leerlingen.

Een community creëren waar iedereen durft te zijn en diens stem mag en kan laten horen in een vertrouwde setting.

dit delen en inzetten voor maatschappelijke dingen die naar mijn mening verandering mogen ondervinden zoals eenzaamheid. veroorzaakt door ouder worden en je dierbaren en vertrouwde omgeving verliezen.

Of bij jongeren die hun plek niet kunnen of durven te vinden in deze harde 24/7 maatschappij vol harde onrealistische maatstaven die in sociale media gepromoot worden.

weinig 'echt' contact kunnen en durven maken omdat we dit aan het ontgroeien zijn.

zowel in projecten in Lytse als in mijn andere werkzaamheden als artiest probeer ik een druppel op de gloeiende plaat te zijn en hiermee een verschil te maken, al is dat verschil klein, ook dan: 'fijn'.

Het is zeker pittig: administratie, een website bouwen, zakelijk blijven én het enige aanspreekpunt voor iedereen zijn. Maar ik doe het met liefde, vol nieuwe energie omdat ik het mag doen op mijn eigen manier, binnen mijn visie.

ik blijf mezelf ontwikkelen als docent, artiest, mens en ondernemer. Vol motivatie zaai ik liefde en stukjes hoop waarmee ik mijn eigen stempel op allerlei projecten druk, zoals ik dat doe bij alles wat ik maak, zing of aan anderen leer.

En nu is het tijd voor mijn eigen plek, in het stadsje waar ik stiekem toch verliefd op ben geworden in de afgelopen 5 jaar.

Met mijn eigen visie, systemen en evenementen.

"Ik ben trots op mezelf dat ik deze sprong waag, ik struikel liever over mijn eigen obstakels, dan zijn die overwinningen ook van mij."

De kracht van zachtheid

De kern van mijn visie in lesgeven zit rondom de leerling horen en zien, zo weet ik waar we samen op verder kunnen bouwen. het mens zijn en begrijpen dat perfect niet bestaat. Het gaat erom dat je elkaar in het mens zijn ziet,

Want ‘perfect’ bestaat niet en hangt helemaal af van wie je vraagt.'

imperfectie omarmen en voor jezelf kunnen en mogen zien dat dat oké is, is veel dierbaarder als je het mij vraagt.

van daaruit verder ontwikkelen op de zijn/haar/hen unieke mooie zelf opgebouwde basis.

en dan op de manier die past, op het gebied waar dat wat extra's brengt.

dat is wanneer nieuwe dingen leren fijn is.

Binnen mijn werk mag ik onderdeel zijn van een mooi & kwetsbaar proces waarin iemand diens eigen stem op een nieuwe manier leert kennen en hierin zelfvertrouwen vind, dit laatste vaak zowel binnen als buiten de lesruimte.

"Het mooiste in dit vak blijft wanneer ik zie dat een leerling zelf voelt wat hij of zij overwonnen heeft.

Regelmatig sta ik dan ook met tranen in mijn ogen omdat ik zo trots ben op mijn leerlingen.

Dan heb ik toch wel het juiste vak gekozen, denk ik dan."

- Anouk